JAIOTZA INGURUKO PSIKOLOGIA

Ama bihurtzea esperientzia eraldatzailea da, baina gogorra eta nekeza ere bada.

Eta bai, amok ere negar egiten dugu. Eta sostengatu gaitzaten behar dugu, ezin baitiogu guztiari aurre egin.

Familia bat osatzeko nahia da amatasunerako abiapuntua. Jaiotza inguruko etapa (sortzetik, haurdunalditik, erditzetik, erditze-ostetik eta hazkuntzatik igaroz) intentsitate handiz bizi diren esperientziaz eta emozioz beteta dago.

Etapa oso sentikorra denez eta gu aldi horretan hain zaurgarri izanik, funtsezkoa da ongizatea sustatzea atxikimenduaren, zaintzaren, prebentzioaren eta sostenguaren bidez.

Baliteke haur bat izateko irrikan egotea, baina haurdun ez geratzea.

Agian beldur zara zure haurdunaldia gaizki joango ote den edo erditzean zerbait gertatuko ote zaizuen zuri edo zure haurtxoari.

Zure erditzean errespetatua eta zaindua sentitu ez bazara, tresneria erabili badute edo esperientzia traumatikoa izan bada, normala da gertatutakoa kudeatzeko zailtasunak izatea, eta zure hurrengo haurdunaldia larritasun handiagoz eta bizitako guztia errepikatzeko beldurrez bizitzea.

Jaiotza berri batekin, arreta guztia haurtxoak bereganatzen du, baina haur bat jaiotzen denean, bere ama ere jaiotzen da.

Eta ez da beti erraza rol berri horretara egokitzea, nortasuna berreraiki behar baita, eta eraldatu gai berriak integratzeko eta beste batzuk joaten uzteko.

Lehentasunak aldatu egiten dira eta, prozesu horretan, beharbada baztertuta neuzkan arloak berreskuratu beharko ditut. Nire loturak berreskuratu. Bikotekidea eta biok berriz topatu.

Amatasuna indarra delako. Ikaskuntza da. Maitasuna da. Aldaketa da.

Baina nekea ere bada. Ezintasuna da. Eta dolua da.

Dolua nintzenagatik eta berriro izango ez naizenagatik.

Goizegi iritsi den haurtxo horrengatik.

Espero nuen bezalakoa ez den haurtxoagatik, edo bere etxea eta familia ezagutzera etortzerik izan ez duenagatik.

Utzi digun hutsune horrengatik, hain jasangaitza. Ezin dudalako besarkatu, baina hala ere, ni bere ama naiz.

Eta ez, amatasunean, dena ez da polita, hori kontatzen badigute ere. Une batzuetan emozioek gainezka egiten dute eta ezin dugu gehiago.

Ama txarra izango ote naiz niretzako tarte bat nahi izateagatik, nire umearengandik urruti?

Nire bikotekidea eta biok baino ez ginenean geneukan hori faltan izateagatik?

Negar egiteari utz diezaiola desiratzen egoteagatik, lo egin eta atseden hartu ahal izateko?

Ez, ez zara ama txarra. Ahal duzun ondoen egiten ari zara, sistemak uzten dizuna.

Baina ez duzu zertan bakarrik egin.

Izan gaitezen sostengu, ehundu ditzagun sareak, izan gaitezen tribu.